GetuigenissenHuurwoningen
Een woning huren in Vlaanderen werd vorig jaar 4,7 procent duurder. Dat blijkt uit de huurbarometer van makelaarsfederatie CIB. Burgers betalen nu gemiddeld 815 euro per maand voor hun huurwoning. Drie Vlamingen getuigen over de hoge prijzen en de schaarste op de markt. ‘Koppels krijgen altijd de voorkeur.’
Tuur Schyvens (26): ‘Je weet niet wat er met persoonlijke gegevens gebeurt’
“Ik heb verschillende huurwoningen in Heist-op-den-Berg en in Antwerpen bezocht, maar ik heb mijn zoektocht voorlopig gestaakt. Ik werd er moedeloos van.” Tuur Schyvens wil zijn ouderlijk nest graag verlaten, maar de schaarste op de huurmarkt maakt dat minder evident dan hij oorspronkelijk verwachtte. De betaalbare panden hebben vaak een slechte epc-score, terwijl energiezuinige woningen voor hem onbetaalbaar zijn. Hoewel hij maandelijks tot zo’n 1.100 euro aan huur, verzekeringen energiekosten en eten kan spenderen, blijkt dat budget te krap te zijn om vlot een fijne woning te vinden. “Ik trok mijn budget tijdens de zoektocht steeds wat verder op, maar uiteindelijk vroeg ik me toch af waar ik mee bezig was. Het gaat nog steeds om heel veel geld”, vertelt hij.
Schyvens ervaart extra moeilijkheden omdat hij graag op zijn eentje wil wonen. “Als alleenstaande is het heel moeilijk om gekozen te worden door een verhuurder. Ik krijg vaak de vraag of ik niet beter zou cohousen, maar dat zie ik niet zitten. Ik heb lang op kot gezeten en wil nu mijn vleugels uitslaan.” Hij ergert zich daarbij ook aan de vanzelfsprekendheid waarmee verhuurders om persoonlijke informatie vragen. Het is niet geheel onlogisch dat kandidaat-huurders een loonfiche moeten voorleggen om hun betrouwbaarheid te staven, maar Schyvens vertelt dat er ook vaak naar zijn hobby’s of relatiestatus geïnformeerd wordt. “Je bent ook niet zeker wat er nadien met deze gegevens gebeurt. Het voelt daarom gek om ze telkens opnieuw te moeten doorsturen. En bovendien: hoeveel zekerheid is genoeg?”
De Antwerpenaar wil in zijn nieuwe woning graag een kat nemen, maar ook daar staan weinig verhuurders voor open. Daardoor bevindt hij zich vaak in een ongemakkelijke tweespalt waarbij hij als oprechte huurder wil overkomen en toch niet zeker is of hij wel eerlijk kan zijn over zijn plannen voor een huisdier.
De jongeman hoopt in de zomer alsnog te kunnen verhuizen, waardoor hij binnenkort weer panden zal bezichtigen. Het is een tijdrovende taak: zeker in Antwerpen is het enorm belangrijk om kort op de bal te spelen wanneer een pand op de markt komt. Er zijn immers veel geïnteresseerden en het aantal woningen is beperkt. Om zich met die opdracht bezig te houden, moet Schyvens telkens zijn moed bij elkaar schrapen. “Als ik op een zoekertje voor zo’n duur appartement reageer, wil ik daar ook echt wonen. Dan zie ik mezelf daar al volledig leven. Wanneer ik dan afgewezen word, is dat heel pijnlijk.”
Laura* (41): ‘Ik vertrok pas uit huurwoning toen er schimmel op kinderkleding stond’
Als alleenstaande moeder van twee zonen weet Laura hoe moeilijk het is om in de regio rond Gent een betaalbare gezinswoning te vinden. “In het huis waar we tot 2020 woonden, stond er schimmel op de muren. De verhuurder wilde er niets aan doen en zei dat hij wel andere huurders zou vinden als wij er problemen mee hadden”, vertelt ze. Ze nam wel contact op met de huurdersbond, maar de procedures duurden lang en ze had niet meteen een alternatief voorhanden. “Ik was bang dat ik geen nieuwe woning zou vinden en ging mee in de logica van de verhuurder. Ik probeerde er gewoon het beste van te maken. Ik vertrok pas toen er schimmel op de kledij van mijn kinderen stond. Dat was de druppel, toen besefte ik dat het absoluut niet normaal was. Het pand is even later ook onbewoonbaar verklaard.”
Via een tussenpersoon vond Laura een nieuwe huurwoning met twee slaapkamers. Ze is tevreden met die woning en beseft dat ze die nooit had gevonden zonder haar contact. Toch droomt ze ervan om haar kinderen van 7 en 16 jaar oud elk een eigen slaapkamer te kunnen geven, al is dat met haar woonbudget van 800 euro per maand niet vanzelfsprekend. “Eigenlijk is de huurprijs nu al te hoog voor mijn inkomen. Als mijn kinderen er niet zijn, probeer ik daarom te besparen op eten. Dan eet ik zelf bijna niets, dat is nodig om rond te komen.”
Laura zoekt wel voort naar geschikte en mogelijk goedkopere panden. Ze schuimt daarvoor dikwijls websites met woningen af en ze heeft contact met verschillende immokantoren. “Zij vragen wel heel veel van geïnteresseerden. Naast loonfiches en motivatiebrieven moest ik ook al foto’s van mijn kinderen doorsturen. Als je zoveel informatie door moet geven en afgewezen wordt, voel je je enorm zwak.” Laura heeft daarbij het gevoel dat ze zich tegenover onbekende verhuurders voor haar levenskeuzes moet verantwoorden. “Ik hoop dat ik ooit zelf iets kan kopen, maar het is niet eenvoudig om daarvoor te sparen als je elke maand al zoveel geld aan huur uitgeeft. Ik zou bovendien het volledige bedrag voor een eigen woning moeten lenen.” Ze probeert daarbij op zoek te gaan naar mogelijkheden om extra uren te kloppen op kantoor of om een flexi-job uit te oefenen, maar voorlopig laat haar agenda weinig bijkomende opdrachten toe.
Marc Franck (54): ‘Hoop dat mijn verhuurder niet zal indexeren’
Toen Marc Franck uit Ertvelde en zijn partner eind december uit elkaar gingen, zag hij zich genoodzaakt om op zoek te gaan naar een geschikte huurwoning. Als invalide met een vervangingsinkomen van ongeveer 1.600 euro per maand kon hij slechts 740 euro aan huur uitgeven, wat de zoektocht niet bepaald makkelijk maakte. Franck bezocht tientallen woningen in Gent en schrok er enorm van de povere prijs-kwaliteitsverhouding. “De prijzen zijn totaal losgeslagen. De meeste woningen die binnen mijn budget vielen, hadden verouderde leidingen en een slechte epc-score. Als je zoiets huurt, loop je het risico dat je energiekosten snel de pan uit swingen”, zegt hij. De barometer van de makelaarsfederatie toont daarbij aan dat de vraag naar energiezuinige woningen de prijzen de hoogte in stuwt, zeker in de centrumsteden is de druk groot. Gedesillusioneerd besloot de Oost-Vlaming daarom om zijn Gentse plannen op te bergen en dus opnieuw een woning in de regio van Ertvelde te zoeken.
Franck vond uiteindelijk een aangenaam huis dat binnen zijn budget viel, al had hij daar wel een flinke dosis geluk voor nodig. “De verhuurder van mijn garage vertelde me plots dat een van haar panden vrijkwam. Ik heb een mondeling akkoord om dat huis vanaf juli voor 740 euro per maand te huren, tot die tijd woon ik nog samen met mijn ex.” De man maakt zich wel zorgen omdat er geen ruimte is om in de toekomst nog meer woonkosten te betalen. De variabele energietarieven bezorgen hem daarom slapeloze nachten en ook een mogelijke indexering van de huurprijzen baart hem zorgen. “Verhuurders hebben er ook baat bij als ze goede huurders hebben. Ik hoop dat mijn verhuurder daarom dus niet zal indexeren.”
* Laura is een schuilnaam.
0 件のコメント:
コメントを投稿