De gedachteBart Eeckhout
Bart Eeckhout is hoofdcommentator.
Bij de definitieve sluiting van de laatste nog actieve kerncentrales in Duitsland, deze zaterdag, moet ik denken aan dat liedje van John Hiatt. “I don’t know who they think they are/ Smashing a perfectly good guitar”.
Toegegeven, het is wellicht wat overdreven om die centrales ‘perfectly good’ te noemen, maar het is zeker zo dat ze nog jaren meegekund hadden, als er bijtijds voldoende politieke wil was geweest om dat te organiseren. Dat de centrales nu toch dicht moeten, op een moment van grote onzekerheid over klimaatverandering en energiezekerheid, blijft wrang. Even wrang als het kapotslaan van een mooie gitaar.
Het is niet overdreven om de afronding van de kernuitstap in Duitsland een historisch moment te noemen. Een reden tot grote feestvreugde lijkt dat keerpunt toch niet te zijn: milieubeweging Greenpeace schreeuwt haar antinucleaire zege van de daken, maar ze is dan ook zowat de enige. Net als in België is ook in Duitsland een meerderheid van de bevolking er intussen wel achter dat het toch wel een beetje gek is om juist op dit cruciale moment een grote, beschikbare bron van fossielvrije energie van de hand te wijzen. Ook al net als in België is dat besef te laat doorgedrongen bij de politieke meerderheid om de koers nog duurzaam te wijzigen.
Groene critici hebben een punt als ze stellen dat kernenergie niet de passe-partoutoplossing is die voorstanders er soms van maken. In Nederland waarschuwde een expertengroep nog deze week de regering om toch nog eens goed na te denken of de geplande bouw van nieuwe centrales wel de juiste investering is. Dat de nuance zoek is in het sterk gepolariseerde en gepolitiseerde debat over (kern)energie ligt evenwel juist aan de huidige situatie. Een erg betwistbare beleidskeuze is zo goed als onvermijdelijk geworden, ook in België. Dat frustreert.
Het centrale punt blijft dat het aan waanzin grenst om vrijwillig een belangrijke energiebron af te sluiten die geen CO2 uitstoot en die voor binnenlandse energiebevoorrading kan zorgen. Samen met hernieuwbare energie zou een beperkte nucleaire capaciteit een nuluitstoot realistisch kunnen maken. In Duitsland moet de kernuitstap gecompenseerd worden door onder meer kolencentrales open te houden, kernenergie uit het buitenland in te voeren, en Amerikaans schaliegas te importeren. Dat is op zijn minst hypocriet.
Maar misschien is het ergste gevolg van de exit nog wel dat de groene principiële standvastigheid/koppigheid over kernenergie de klimaatzorg als breed gedeelde maatschappelijke bekommernis een zware slag heeft toebedeeld. Mensen zijn niet dom. Ze hebben gezien dat zelfs ecologisten, als puntje bij paaltje komt, ideologische axioma’s boven klimaatwinst plaatsen.
Dat is bijzonder jammer. Geen misverstanden: klimaatverandering zal ons nog dwingen tot grote aanpassingen in samenleving en economie. Dat is noodzakelijk en dat is mogelijk, zonder een sociale woestenij te veroorzaken. Maar een regering die kerncentrales sluit, zal het erg moeilijk hebben om de bevolking van die noodzaak te overtuigen.
0 件のコメント:
コメントを投稿