Centrumrechts of confederalisme. Wij of het volksfront. Dat is volgens De Wever de keuze waarvoor de kiezer op 26 mei staat.
Is er een kans dat de N-VA en de groenen als winnaars van de verkiezingen straks de handen in elkaar slaan? Dat was dé vraag, die het debat woensdagavond in Tour & Taxis tussen N-VA-voorzitter Bart De Wever en Ecolo-covoorzitter Jean-Marc Nollet brandend actueel maakte. Want de N-VA zal de grootste partij zijn in Vlaanderen, terwijl Groen en Ecolo samen hopen de grootste politieke formatie in België te worden.
De Wever ging de vraag niet uit de weg. Integendeel, hij maakte overduidelijk dat geen haar op zijn hoofd denkt aan een regering met de groenen. ‘In geen duizend jaar’, zo wees De Wever een coalitie met de groenen en de PS van de hand. Het kan een even iconische quote worden, als zijn ‘show me the money’ uit 2014.
Confederalisme
Het was ook dé boodschap die de meesterstrateeg bij de aftrap van de verkiezingscampagne wilde brengen, zo bleek al meteen hij bij zijn aankomst in Tour & Taxis. ‘Geen regering met Ecolo, met Di Rupo, met de PTB, en als die drie een volksfrontregering gaan maken, denk ik dat we naar het confederalisme moeten gaan’, zo balde hij het krachtig samen in een soundbyte voor de televisiecamera’s.
Met Ecolo en Elio in een regering zitten? In geen duizend jaar.
Het is de gok van De Wever, dat hij het communautaire Vlaams-nationalistische verhaal na vijf jaar uit de vriezer haalt. Het is het grote verschil met de campagne van 2014, toen hij de vrees voor een blokkering van het land wilde ontzenuwen. Hij maakte duidelijk het land geen vijfhonderd dagen meer te zullen gijzelen. Met de zogenaamde ‘bocht van Bracke’ sloeg de N-VA de weg in van een sociaaleconomische herstelregering, zonder communautaire agenda, waardoor De Wever vermeed naar de zijlijn te worden geduwd.
De keuze die De Wever nu heeft gemaakt, is dat centrumrechts wordt voortgezet, weliswaar met een hoger ambitieniveau. Er zal immers meer moeten worden bespaard, om de begroting op orde te krijgen. En anders is het confederalisme. Dan zullen Vlaanderen en Wallonië elk hun eigen weg moeten gaan. Als centrumrechts niet verder kan, wat na de val van de regering-Michel geen evidentie meer is, lijkt een blokkering van het land onvermijdelijk, want met links en groen gaat De Wever niet scheep gaan. ‘Wij of het volksfront’, is een variant op hetzelfde thema.
Communautair
Dat het communautaire terug is van weggeweest, bleek nog uit de manier waarop De Wever een communautair sausje goot over zijn aanval op de groenen, die De Wevers nieuwe ‘beste vijand’ zijn. Hij verwijt de groenen een tsunami aan belastingen in petto te hebben, die vooral door de Vlamingen zullen moeten worden opgehoest. ‘Herverdelen is leuk voor wie ontvangt, maar minder voor wie betaalt’, zo klonk de variant die De wever had bedacht op de evergreen dat de Vlamingen moeten betalen voor de Walen.
Herverdelen is leuk voor wie ontvangt, maar minder voor wie betaalt.
De Wevers gok is niet zonder risico. Het kan verkeerd uitdraaien, want na het vertrek van de N-VA uit de regering-Michel zijn er in het centrum al kiezers opgeschrikt, die de N-VA niet meer vertrouwen als een partij die werk wil maken van een louter sociaaleconomische hervormingsagenda. Door de blokkering van het land weer te evoceren, dreigt De Wever de goede huisvader-kiezers af te schrikken. Nollet speelde daar al op in, als hij erop wees dat de N-VA eigenlijk een brexit-model voor ons land in petto heeft.
0 件のコメント:
コメントを投稿