De gedachteBart Eeckhout
Bart Eeckhout is hoofdcommentator van De Morgen.
Volgens de jaarlijkse Global Wealth-vermogensindex van de Zwitserse bank Credit Suisse is er geen rijker volk ter wereld dan de Belgen, als je naar de mediaan van de bevolking kijkt (en dus naar het vermogen van wie zich in de helft van de tabel bevindt). Bij zo’n rangschikking hoort een statistische korrel zout, maar dan nog tonen de grote lijnen een interessant beeld.
Dat de Belg door de bank genomen over een redelijk privévermogen beschikt is geen groot nieuw inzicht. Dat België voor het eerst als nummer één uit de vermogensrangschikking komt, toont wel aan dat onze landgenoten de opeenvolgende internationale crises beter dan anderen hebben verteerd. Dat bevestigt nog maar eens de stelling dat geen enkele andere overheid de koopkracht van haar burgers gemiddeld genomen zo goed beschermt in crisistijd als de Belgische.
Stilaan dringt zich dan ook de conclusie op dat de periode van complexe crises het bestaande profiel van dit land nog verder aangescherpt heeft. Dat wil zeggen: België is meer dan ooit een land met een relatief rijke bevolking en een arme staat. Die kloof wordt met elke crisis wat breder. Dat is logisch, want juist in moeilijke tijden treden de automatische stabilisatoren in werking, waarmee de staat de ergste schokken voor de bevolking opvangt. De Belg betaalt veel belastingen, maar krijgt er ook veel voor terug via herverdeling of subsidie (en veel minder via goede dienstverlening).
Lees ook
De helft van de Belgen heeft meer dan 229.000 euro, en daarmee zijn we de rijksten ter wereld. Hoe komt dat?
Dat is een bewuste politieke keuze die teruggaat op een bestuurlijke traditie van decennia. De voornaamste verdienste van de huidige federale regering is dat ze die traditie niet heeft afgebroken en wellicht nog wat uitgediept heeft. Andere landen maakten andere keuzes. Nederland, Duitsland of de Scandinavische landen torsen minder staatsschuld, maar de burger moet er vaker zelf de boontjes doppen en is dus over het algemeen wat minder welvarend.
De welvaartsindex van Credit Suisse is ook relevant omdat hij de soms verstikkende doempraatjes over de economische stand van het land in een wat meer geruststellende context plaatst. De index relativeert de kritiek vanop rechts dat ‘Vivaldi’ het land naar de haaien helpt. Maar de index relativeert evenzeer de kritiek vanop links dat de ongelijkheid hand over hand toeneemt. Het valt allemaal nog wel mee.
Dat wil niet zeggen dat er geen reden tot bezorgdheid is. De tendens van een almaar dieper in de schulden en tekorten wegzinkende staat (ondanks ruim overheidsbeslag) valt niet vol te houden. Nu al weten we dat er nog andere uitdagingen of crises aan de horizon wachten. Vergrijzing. Klimaatverandering. Om nog te zwijgen van de crises die we niet kunnen voorspellen. We mogen niet verwachten dat de staat al die facturen kan blijven oprapen.
De welvaartsindex is een leuke opsteker, maar verandert niets aan de grote uitdaging voor dit land. Om de kernopdrachten van de staat financierbaar te houden, zal een hervorming onvermijdelijk zijn. Maar de politiek vervelende consequentie zal wel zijn dat dat de Belg een paar plekken kan kosten in de rangschikking van privévermogen.
0 件のコメント:
コメントを投稿