De ondergang van Wirecard, de fintechlieveling van Duitsland, lijkt sinds maandag onafwendbaar met de aanhouding van de voormalige topman Markus Braun. De soap rond het betaalbedrijf zet zowat het hele Duitse financiële establishment in zijn hemd.
‘Zoiets hadden we overal kunnen verwachten. Nur nicht in Deutschland.’ Peter Altmaier, de Duitse minister van Economie, was dinsdag van zijn melk toen hij vernam dat Markus Braun, tot vorige week de topman van het betaalbedrijf Wirecard, was aangehouden op verdenking van fraude.
Ook al is Altmaiers reactie wat gespeeld - drie jaar geleden was er al het dieselschandaal bij Volkswagen - ze illustreert hoezeer Duitsland in shock is nu de voormalige beurslieveling op de rand van de afgrond balanceert.
Wirecard was volgens velen het bewijs dat financieel Duitsland nog een toekomst had na alle schandalen bij dinosaurussen zoals Deutsche Bank.
Wirecard , dat technologie ontwikkelt om elektronische betalingen efficiënt af te handelen, was volgens velen het bewijs dat financieel Duitsland nog een toekomst had na alle schandalen bij dinosaurussen zoals Deutsche Bank.
Maar deze week spatte die droom definitief uit elkaar. Maandag gaf het Beierse techbedrijf toe dat bijna 2 miljard euro aan activa, ongeveer een kwart van het totaal, allicht fictief waren. Dinsdag werden de voormalige CEO Braun en twee andere topmanagers aangehouden. Braun kwam pas vrij na betaling van een borg van 5 miljoen euro.
Het betekent niet alleen ‘der Untergang’ voor Wirecard, dat afgelopen week 10 miljard euro aan beurswaarde in rook zag opgaan. De affaire zet ook een hele stoet toezichthouders, beursanalisten en auditoren in hun hemd.
Porno en gokken
Wirecard behoorde niet bepaald tot het financiële establishment toen het in 1999 werd opgericht. De groep uit München leverde aanvankelijk diensten aan porno- en gokwebsites. Niet glamoureus, maar het creëerde een stabiele inkomstenstroom om de dotcomcrisis te overleven.
Pas na de komst van Braun, een Oostenrijkse computerwetenschapper die in 2002 de grootste aandeelhouder werd, begon het bedrijf zijn opgang. Braun loodste Wirecard naar de beurs en voegde ook minder ‘schmutzige’ sectoren zoals retailers en luchtvaartbedrijven toe aan het klantenbestand. Door de opmars van e-commerce heeft de betaalbusiness sowieso de wind in de zeilen. Wirecard deed de ene overname na de andere, en omzet en winst stegen jaar na jaar met enkele tientallen procenten.
Smoking gun
Te goed om waar te zijn, vinden veel critici: geruchten over vervalste cijfers, schimmige transacties en zelfs witwaspraktijken doen al meer dan tien jaar de ronde. Maar niemand vond een smoking gun. Ook de huisrevisor EY stelde geen problemen vast. Ondertussen ging de koers van Wirecard als een komeet de hoogte in. In september 2018 wipte de groep, die dan minder dan twintig jaar bestond, de 148 jaar oude Commerzbank uit de prestigieuze DAX-beursindex.
Het tij keerde toen Financial Times schreef over frauduleuze transacties in Singapore en het bedrijf ervan beschuldigde de omzet artificieel op te pompen.
Het tij keerde toen de Britse zakenkrant Financial Times begin 2019 uitpakte met een vernietigende reeks artikels. De krant had het over frauduleuze transacties in Singapore en beschuldigde het bedrijf ervan de omzet artificieel op te pompen via schermbedrijven in Azië, Dubai en Ierland.
Braun ontkende stellig, maar zag zich wel verplicht de revisor KPMG in te schakelen voor een onafhankelijk onderzoek. Toen KPMG dit voorjaar zei dat het te weinig informatie ter beschikking had gekregen om alle aantijgingen van tafel te vegen, kreeg Wirecard rake klappen op de beurs.
Maar de bom barstte vorige week pas helemaal toen de huisrevisor EY stelde geen bewijs te hebben voor het bestaan van 1,9 miljard euro aan activa. Braun, die eerst nog liet uitschijnen zelf het slachtoffer te zijn van een ‘gigantische fraude’, moest dit weekend opstappen.
Op de beurs van Frankfurt crashte het aandeel vrijdag met meer dan 60 procent. De grootste koersdaling in één dag in de Duitse beursgeschiedenis. Intussen is het bedrijf nog iets meer dan 2 miljard euro waard, een fractie van de 30 miljard euro die beleggers op het hoogtepunt op Wirecard kleefden.
Waar de vermiste 2 miljard euro naartoe is, blijft voorlopig een raadsel. Twee Filipijnse banken, BDO en BPI, ontkenden eind vorige week formeel berichten dat ze het zoekgeraakte geld op hun rekeningen hadden staan.
Het Duitse magazine Der Spiegel kwam dan weer op de proppen met Mark Tolentino, een Filipijnse advocaat die als vertrouwensman 1,9 miljard euro zou hebben geherinvesteerd namens Wirecard. Maar Tolentino beweerde dinsdag het slachtoffer van identiteitsfraude te zijn.
Politiek bochtenwerk
Ondertussen begint het Duitse politici en toezichthouders te dagen dat ze hun eigen versie van de Lernout & Hauspie- of Enron-schandalen beleven. Twee affaires waarbij bedrijven via manipulatie hun werkelijke status probeerden te verdoezelen zonder dat hun revisoren iets in de gaten kregen.
Felix Hufeld, de voorzitter van de Duitse beurswaakhond BaFin, sprak dinsdag van een ‘complete ramp’. BaFin beschuldigt Wirecard nu ook van marktmanipulatie. Opmerkelijk, want BaFin hield Wirecard een tijdlang de hand boven het hoofd door het beleggers onmogelijk te maken tegen het aandeel te speculeren.
De Duitse minister van Financiën Olaf Scholz was er gisteren als de kippen bij om grondige hervormingen te eisen bij de Duitse beurswaakhond en bij de revisoren die de problemen bij Wirecard niet zagen. Al neemt ook Scholz daarmee een opvallende bocht. Maandag nog had hij gesteld dat de Duitse regulatoren hard werkten en hun job deden.
0 件のコメント:
コメントを投稿