“Je staat in de rij en je wéét gewoon dat het koppel voor jou voorrang zal krijgen”
“Ik werk als sommelier in sterrenrestaurants. Vroeger woonde ik in Ukkel, maar vanaf maart zou ik voor het werk weer in Brussel-stad moeten wonen. Samen met mijn ouders heb ik al ongeveer twintig appartementen bezocht. Dan kom je toe en staan er tien andere kandidaten te wachten voor de deur”, zegt Vincent Wynant (35).
“De gemiddelde prijs van appartementen die ik bezoek, is rond de 1.000 euro. Dat is sowieso veel voor een alleenstaande. Maar het lukt gewoon niet om een contract af te sluiten. Je staat in de rij, de makelaars zijn onvriendelijk, vaak laten ze achteraf niets weten, en je wéét gewoon dat het koppel voor jou voorrang zal krijgen.”
“Goedkopere appartementen van pakweg 700 of 800 euro zijn vaak krotten van 25 vierkante meter. Het is zwaar, want momenteel slaap ik bij vrienden – ik ga van appartement naar appartement. Veel vrienden cohousen of huren iets kleins. Ik heb nog geen plan B, maar ik besef dat de tijd dringt. Als ik in maart niets heb, zal ik een tussentijds logement moeten zoeken, of blijven inwonen bij vrienden.”
“Als ik een appartement ga bezichtigen, hebben ze vaak al subtielgepolst naar mijn spaargeld. Ik heb dan steeds een screenshot van mijn spaarrekening gegeven, terwijl dat eigenlijk privé-informatie is. Natuurlijk kon ik ook mijn loonstrookjes voorleggen. Maar tweeverdieners bieden gewoon meer zekerheid voor eigenaars.”
“Ik verhuis naar Polen om financiële ademruimte te krijgen”
“De helft van mijn pensioen ging naar de huur van mijn appartementje in Tongeren. De voorbije twee jaar was de prijs al met 150 euro geïndexeerd. Ik moest 875 euro per maand neertellen, voor iets leuks schoot er bijna niets over”, getuigt Nico Gydé (61). “Daarom heb ik mijn huurcontract opgezegd en verhuis ik in mei naar Krakau, in Polen. Daar kun je voor 500 euro per maand een mooi, bemeubeld appartement huren.”
“In de tussentijd woon ik even bij een vriendin. Veel gepensioneerden zoals ik trekken naar Spanje, maar geef mij maar Polen. Mijn zoon woont en werkt er. Ik ben hem al een paar keer gaan bezoeken, en ben beginnen te houden van Krakau. Maar begrijp me niet verkeerd: ik doe het uit noodzaak, zodat ik financiële ademruimte krijg.”
“Ik ben twee keer expliciet geweigerd omdat ik alleenstaand ben”
“Na mijn echtscheiding wou ik een nieuw hoofdstuk beginnen”, zegt Kim Doan Ngoc (36). “Ik heb twee kinderen van 4 en 6. Ik verdien goed, ik ben een nette huurder en betaal altijd op tijd. Toch heeft het meer dan een halfjaar geduurd om iets te vinden.”
“Ik woonde bij mijn ouders – niet makkelijk. Met mijn twee kinderen sliep ik in één kamer. Na een tijd wilde ik mijn eigen plekje, niet te ver van de school van mijn kinderen en met een plaats om mijn fiets op te bergen. Dat zijn geen absurde eisen, toch?”
“Soms moet je al je gegevens al doorgeven voor je naar een woning kunt gaan kijken, en hoor je nadien niets meer. Andere keren sta je met tientallen in de rij voor een bezoekersdag en krijg je achteraf een standaard afwijzingsmail. Ik ben twee keer expliciet geweigerd omdat ik alleenstaand ben.”
“De teleurstelling en frustratie waren groot. Ik herinner me nog een mooi appartement waar ik een goeie klik had met de verhuurder. Maar achteraf kwam de boodschap: ‘U was een goede kandidaat, maar we hebben voor een koppel gekozen.’”
“Na lang zoeken heb ik eindelijk iets gevonden. Een fijne woning waar we gelukkig zijn. In Aalst, niet ver van de school van mijn kinderen in Affligem. Dat was iets waarop ik niet wou inbinden, al wordt het in zo’n lange zoektocht verleidelijk om te settelen voor minder.”
“Ook nu ik een plek heb gevonden, is het als alleenstaande niet makkelijk. De huur alleen al is 865 euro per maand, maar dan heb je nog geen elektriciteit, internet, gas ... Het totaalbedrag tikt tegen de 1.000 aan, gewoon om ergens te kunnen wonen.”
Read Again https://news.google.com/rss/articles/CBMiMWh0dHBzOi8vd3d3LnN0YW5kYWFyZC5iZS9jbnQvZG1mMjAyNDAyMDdfOTU0NDAyNjnSAQA?oc=5
0 件のコメント:
コメントを投稿